آلاله نوایی معمار و طراح شهری ساکن تهران است. او دانشآموختهی کارشناسی و کارشناسی ارشد در معماری و برنامهریزی شهری در مدرسهی معماری برگن در نروژ است. او همچنین در یک دورهی تحصیلات تکمیلی فلسفهی ذهن در دانشگاه اسلو در نروژ آموزش دیدهاست. او پروژههایی را در اروپا، چین و ایران انجام داده است که بر توسعهی شهریِ پایدار و محیطهای ساختهشدهی متوازن تمرکز داشتهاست. پژوهشهای آلاله بر این تاکید دارد که انسان و ماده به کمک یکدیگر به عنوان تولیدکننده، همکار و دوست در ساختن فرآیندهای اجتماعی ایفای نقش میکنند و تکنیکها و طرحهایی را اکتشاف میکنند که ترکیبهای متوازنتری از آمیختگیِ انسان و شیئ میآفرینند. آلاله در عرصهی شهرسازیِ تاکتیکی، معماریِ بومگرا و طراحیِ پایدار در دانشگاه تهران و دانشکدهی معماری نوشهر تدریس میکند.
نخستین پروژهی آلاله در بسترِ نمایشگاهِ کربنِ پایین در گوانگژوی چین خلق شد؛ جایی که او نمایندهی کشور نروژ در سال ۲۰۱۳ بود. رویکردِ تاکتیکیِ او به شهرسازی، منجر به توسعهی یک کوریدور میان وویدها و سایتهای توسعهنیافتهی یک روستای شهری در چین به نام شیگانگ شد. نتیجه این بود که یک مهد کودک امدادی به دست مداخلههای خود-محور و محلی بنیانگذاری شد که کودکان مهاجر با آن ارتباط خوبی برقرار کردند.
پروژهی دوم آلاله، هدایت کردنِ یک برنامهی باززندهسازی در محلهی فرحزاد و در روددرههای تهران در سال ۲۰۱۴ بود. او به عنوان نمایندهی مهندسین مشاور پارس بوم، یک راهبرد دو ساله برای اجرای کشاورزی شهری از مسیر تمرینهای پایین-به-بالا را برنامهریزی و ابلاغ کرد تا در نتیجه، همکاری با هدف خود-تعمیریِ بافت شهری را افزایش دهد.
پروژهی سوم آلاله، بر پایهی این پیشنهاد بنا شد که وویدهای شهریِ تهران میتواند با خاطرههای سایتها بازآفرینی شود. او با انتخاب محلهی عودلاجان به عنوان سایت مورد پژوهش، سامانههایی را طراحی کرد که بتواند لایههایی از تهران که کمتر بهرهبرداری شده است را فعال و توانمند کند.
آلاله در سال ۱۳۹۹ به عنوان پژوهشگر همکار به توییک پیوست. نتیجهی همکاری او، نسخهای از مجموعهی توییک۱۰۱ با عنوان ۱۰۱ نکته در معرفی شهرسازی تاکتیکی است که در آن با بازخوانی برشهایی از رشتههای هنر و علوم انسانی، بیان میکند که چگونه میتوان با مداخلههای پایین-به-بالا، بخشهایی از جمعیت که کمتر مورد توجه بودهاند را توانمند کرد.