شهریور, ۱۳۹۸
واکی فان
بنا بر گزارشی از نهاد سلامت بین‌الملل سازمان ملل متحد، کمبود فعالیت فیزیکی، یکی از علت‌های اصلی مرگ‌ومیر در شهرها است. این عامل، مسئولیت مرگ حدود ۳.۲ میلیون نفر را در سرتاسر جهان بر عهده دارد؛ درحالی‌که عوامل دیگر مانند آلودگی هوا، تصادف‌های ترافیکی، و خشونت، به ترتیب مسئول ۱.۳، ۱.۳ و ۱.۶ میلیون مرگ هستند. از سوی دیگر، سبک زندگی مدرن، رفتارهای غیرفعال را تشویق و ترویج می‌کند؛ که این امر ناشی از افزایش میزان حمل‌ونقل ماشینی، افزایش میزان و تنوع کارهای نشستنی، و تفریح‌ها و سرگرمی‌های غیرفعال (مانند تماشای تلویزیون و انجام بازی‌های رایانه‌ای) است. در تهران، حدود ۴۰٪ بزرگ‌سالان، میزان فعالیت استاندارد در هفته را - که برابر با ۱۵۰ دقیقه است - را رعایت نمی‌کنند.
پژوهشگران و طراحان استودیوی سلامتی شهری، تلاش کردند تا راهکارهایی برای فعال‌کردن فضاهای شهری از راه بازی‌وارسازی پیدا کنند تا در نتیجه، شهروندان به قدم گذاشتن در این فضاها و افزایش فعالیت فیزیکی تشویق شوند.
به عنوان یکی از نتیجه‌های استودیو، پروژه‌ی واکی‌فان بر سرمایه‌گذاری بر منابع شهری موجود و شکل‌دادن یک تجربه‌ی بازی شهری تمرکز داشت. در نتیجه، یک بازی ماروپله‌ی شهری در مقیاس یک به یک طراحی شد. ایده‌ی این بازی، از پله‌های مشهور محله‌ی توانیر برخاست، پله‌هایی که به عنوان عناصری فعال، بسیاری از نقاط این محله را - که به واسطه‌ی توپوگرافی خاص آن از یکدیگر فاصله گرفته‌بودند - به یکدیگر پیوند می‌دهند. این پله‌ها در طراحی بازی واکی‌فان - یا همان ماروپله‌ی شهری - به عنوان مارها و پله‌های بازی درنظرگرفته شدند.
دموی شهری این بازی با شرکت ۱۰۰ نفر در روزهای ۲۷ و ۲۸ تیر ۱۳۹۸ در محله‌ی توانیر برگزار شد. زمین بازی با مداخله‌های نرم شهری مانند چسباندن نمادها و نشانه‌های راهنمای بازی آراسته شد. نقطه‌ی آغاز بازی، شعبه‌ای از کافه‌های زنجیره‌ای کلانا بود و نقطه‌ی پایان، یک آبمیوه‌فروشی و کافه‌ی محلی که در آن، برندگان می‌توانستند از نوشیدنی‌های رایگان لذت ببرند.
واکی‌فان - به عنوان یک ماجراجوییِ شهریِ سرگرم‌کننده - پتانسیل‌های بازی‌وارسازی را به عنوان اهرمی برای افزاایش فعالیت فیزیکی شهروندان مورد آزمون قرار داد. هم‌اکنون این پروژه با همکاری اداره کل سلامت معاونت فرهنگی و اجتماعی شهرداری تهران در حال توسعه برای افزایش مقیاس در ده محله‌ی تهران در سال ۱۴۰۰ است.
.
.
.