رشد جمعیت، نیروهای زیست‌محیطی، و دغدغه‌های سلامتی، باعث شده‌است که «جابهجایی شهری» تاثیرگذار بر و تاثیرپذیر از ابعاد گوناگونی از زندگی روزانه‌ی شهری باشد. یکی از روندهای محوری در حمل و نقل، شتاب دادن به رشد گونه‌های فعال جابهجایی شهری است [۰۱]. این در حالی است که - به طور کلی و بیشتر در کشورهای جنوب جهان - جابهجایی فعال هنوز مورد استقبال بسیار کمی واقع می‌شود و بیشتر شهروندان ترجیح می‌دهند که با وسایل نقلیه‌ی شخصی سفر کنند. در این ترجیح، مزایای گوناگون گونه‌های جابهجایی فعال - مانند سلامت فیزیکی و روانی، شکل‌گیری اجتماع‌هاهی محلی، و کاهش ردپای کربن - نادیده گرفته می‌شوند.
تهران شهری با زیرساخت مناسب برای جابهجایی فعال به شمار نمی‌آید و از سیستم حمل‌ونقل گسسته و غیربهینه رنج می‌برد. برای غلبه کردن بر این چالش، به نظر می‌رسد که به جای اصرار بر تغییرات بنیادین، می‌توان گونه‌های جابهجایی چندحالته را گسترش داد. با ترکیب گونه‌های مختلف جابهجایی فعال و غیرفعال در راستای شکل دادن گونه‌های چندحالته، کاستی‌های هر گونه را می‌توان با مزیت‌های گونه‌های دیگر جبران کرد.
استودیوی جابهجایی شهری - ششمین دور از مجموعه‌ی استودیوهای شهریت فرصت‌گرا - با هدف توسعه‌ی گونه‌های جابهجایی چندحالته در تهران شکل گرفت. این هدف، از مسیر فراهم کردن فرصت تجربه‌ی یک جابهجایی چندحالته‌ی فعال و بدون گسست در مرکز تهران و در قالب یک دموی شهری دنبال می‌شود. موضوع این تجربه این است که به راحتی می‌توان گسست میان دو ایستگاه حمل و نقل غیرفعال (میدان ولی‌عصر و میدان هفت تیر) را با گونه‌های جابهجایی فعال (به ویژه دوچرخه و پیاده) جبران کرد.
این دموی شهری، فرصت دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی ترکیبی را در مسیری به طول ۵۶۵۷ متر برای شهروندان فراهم خواهد کرد. این تجربه‌ی جابهجایی، با تجربه‌های شهری دیگر در مسیر نیز همراه خواهد بود. شرکت‌کنندگان در این دمو می‌توانند با جمع‌آوری امتیازهایی که در طول مسیر فراهم شده و خرج آن‌ها در خدمات شهری مانند کافه‌ها و گالری‌ها، تجربه‌ای چندوجهی را از یک سفر درون شهری داشته‌باشند. علاوه بر این، سعی شده است که بازی‌وارسازی مسیر و عناصر درون آن - مانند شابلون‌‌ها، علائم و نشانه‌ها، بوردهای اطلاعات، و پرکننده‌هایی برای هموار شدن مسیر - مشوقی جانبی برای شرکت‌کنندگان باشد.
