بهمن, ۱۳۹۹
نشریه‌ی ۱۰ : ۱۰۱ نمونه از طراحی و برنامه‌ریزیِ شهریِ حساس به آب
مديريت آب، پيشينه‌اي به درازاي تاريخ تلاش بشريت براي پاسخ دادن به نيازهاي خود دارد. آب همواره عنصري كليدي در شكل‌گيري و توسعه‌ي سكونت‌گاه‌هاي انساني بوده است. بيشترِ جوامعِ انساني براي برآوردن نيازهاي اساسي خود مانند آشاميدن، بهداشت و توليد غذا، در كنار منابع آبي سطحي و زيرزمينيِ در دسترس شكل گرفته‌اند.
همگام با انقلاب صنعتي و فراگيريِ رويكردهاي سلطه‌جويانه نسبت به منابع و محيط طبيعي، توسعه‌ي زيرساخت‌هاي متمركز براي مديريت آب در شهرها - كه بدون توجه به سلامت زيست‌بوم طبيعي، به‌دنبال كنترل و بهره‌كشي از منابع آبي بودند - چرخه‌ي طبيعي آب در شهرها و مناطق را به خطر انداخت. بحران كمبود آب، رخ‌دادن سيلاب و آلودگي منابع آبي، همگي نشان‌دهنده‌ي تعامل نادرست ميان محيطِ ساخته شده و چرخه‌ي طبيعي آب هستند. آب به جاي اينكه يك موهبت به شمار بيايد، به عنوان يك خطر يا عامل مزاحم، با استفاده از زيرساخت‌هاي خاكستري و ناكارآمد تحت كنترل قرار مي‌گيرد.
طراحي شهري حساس به آب و استفاده از زيرساخت‌هاي سبز شهري، رويكردي در طراحي و برنامه‌ريزي است كه در آن تلاش مي‌شود براي مديريت و ترميم چرخه‌ي آب از راهكارهاي اكولوژيك غيرمتمركز استفاده‌شود. در نتيجه، زمينه‌ي شهري - تا آن‌جا كه ممكن است - مانند آن‌چه در زيست‌بوم طبيعي در جريان است كار مي‌كند. اين نسخه از مجموعه‌ي توييك 101، به بررسي راهكارها و نمونه‌هاي مورديِ اين رويكرد مي‌پردازد.
.
<
